Pochodzący z Japonii muzyk i kompozytor, pedagog, reżyser dźwięku we własnym DTC Studio w Nowym Jorku oraz producent, pierwsze lekcje na fortepianie zaczął pobierać w wieku 6 lat, natomiast prawdziwa fascynacja muzyką (i zarazem: niezwykły talent zwany słuchem relatywnym) narodziła się w kilkuletnim pianiście za sprawą utworu „Let It Be” The Beatles. W wieku 13 lat Takeshi został gitarzystą w zespole grającym covery Beatlesów, natomiast fortepian jazzowy i improwizacja stały się jego pasją, gdy w wieku 16 lat wysłuchał podarowanej mu przez nauczyciela matematyki kasety z nagraniem „Köln Concert” Keitha Jarreta.

Już wtedy artysta odczuwał ogromną fascynację muzyką barokową. Miłość młodego jazzowego pianisty do muzyki J.S. Bacha, trwającą w najlepsze do dziś, Takeshi tłumaczy uderzająco podobną strukturą jazzu oraz kompozycji Bacha, jego improwizacjami oraz analogią pomiędzy basem cyfrowanym w muzyce Baroku a zmianami akordów w jazzie. Wśród ukochanych utworów wylicza: „Koncert włoski„, „Partita„, „Suita angielska„, „Suita francuska„, „Wariacje Goldbergowskie” oraz „WTC„.