„Porażki” zaczęłyśmy przekształcać w krytyczną energię, wyzwalając praktykę artystyczną od schematów hierarchicznego myślenia. Taki zabieg pozwala zachować zdrowy dystans. Interesuje nas to, co niewidzialne, porzucone i przegrane. Podejmujemy się analizy konkursów rozgrywających się w polu sztuki. Bezproduktywność i porażka w późnym kapitalizmie mogą stać się rewolucyjnym narzędziem do budowania nowej utopii obiegu artystycznego.

Dla artystów konkursy są tabletkami placebo, dają złudzenie uczestnictwa w świecie sztuki. Finalnie nie przynoszą zbyt wielu korzyści, a nawet przyprawiają o kaca powstałego w wyniku rywalizacji. Uczestnictwo ciemnej materii świata sztuki w globalnej cyrkulacji systemu konkursowego jest podstawowym warunkiem jego funkcjonowania. Czasochłonne wypełnianie aplikacji to dla artystów darmowa praca, dodatkowo wymagająca opłat za uczestnictwo. Zewsząd docierają do nas informacje o licznych open callach, konkursach o granty, stypendia i rezydencje. Organizatorzy konkursów to akademie, instytucje, fundacje, ale także konsorcja, korporacje oraz rządy poszczególnych państw. Aplikowanie stało się powszechne w innych obszarach życia, np. starając się o pracę, miejsce w przedszkolu czy na uczelni.

Pokazywane na wystawie Rejected Proposals prace wpisują się w hasło – „sztuka to nie sport”. Nowa normalność wydaje się idealnym momentem na zatrzymanie rozpędzonej maszyny losującej. W konkursach takich jak Turner Prize czy Chalupecky już teraz dochodzi do artystycznych gestów dzielenia się nagrodą. Jednak czy to nie aby chwilowy trend? Z drugiej strony, artyści dalej potrzebują chleba, a sponsorzy igrzysk.