W drugiej połowie XX wieku muzycy z Dublina, Cork czy Galway jako jedni z pierwszych w Europie zaczęli poszukiwać źródeł. Znaleźli je w żywej jeszcze i bogatej kulturze rolniczej Zielonej Wyspy i szybko oczarowali irlandzką muzyką słuchaczy na całym świecie. Lankum, młody kwartet z Dublina, nawiązuje do tradycji formą i brzmieniem. Czerpie z niezmierzonego oceanu irlandzkich melodii, jednocześnie traktując je lekko, świeżo, czasem z przymrużeniem oka.

Twórczość Lankum zawiera wszystkie najważniejsze pierwiastki wyspiarskiego ducha. W ich muzyce znajdziemy zarówno stare, tajemnicze i intrygujące historie o trzymaniu się społecznych norm oraz o ich łamaniu, jak również zabawne pijackie anegdoty. Radie Peat, Ian Lynch, Daragh Lynch i Cormac Mac Diarmada opowiadają je, orbitując pomiędzy kojącymi współbrzmieniami śpiewu i gitary, tanecznymi zaczepkami skrzypiec oraz zadziornymi wycieczkami akordeonu, wykraczającymi poza przyjęte powszechnie barwy irlandzkiej muzyki. Wszystko to spojone jest burdonem uilleann pipes, czyli irlandzkich dud.

Muzyka Lankum zdaje się być także wcieleniem irlandzkiej przyrody – surowej, rześkiej i zmiennej. Zabiera słuchaczy na rozległe pastwiska, skaliste wybrzeża i nad krystalicznie czyste jeziora. Ale serwuje też wycieczki do zgrzytu i warkotu miejskiego świata, przywdziewając nieraz urban-punkową maskę. Wyspiarska czwórka dowcipnie to komentuje, nazywając samych siebie „dublińskimi łachudrami”.