Gra w kontra-s-TY to gra, w której liczy się (nie)współbycie i (nie)współdziałanie. Miejsce, w którym (nie)zacierają się kontrasty.
Wygrana,
przegrana,
dialog.

Ja kontra Ty,
My kontra Wy,
Wy kontra My,
Ty kontra cała reszta,
Ja kontra JA.

Gra w kontra-s TY to dwa ciała w przestrzeni. Każde inne. Obce.
Jak na siebie wpływają?
Czy same decydują o swojej drodze? Co je określa?
Co je porusza?
Ruch? Emocje?
Otoczenie? Przestrzeń?

Przyciąganie, oddalanie, odpychanie.
Energie zmienne, sprzeczne.
Różne postrzeganie, widzenie.
Popatrz, to jest moje ciało!

Koncept, choreografia i wykonanie: Katarzyna Żeglicka, Antek Kurjata.
Kostiumy: Agnieszka Ostrowska
Konsultacje choreograficzne: Justyna Wielgus.

Wstęp wolny (bezpłatne wejściówki można odebrać w kasie CK ZAMEK)
Spektakl z tłumaczeniem na PJM i audiodesktypcją.
Przestrzeń CK Zamek jest dostosowana do osób z różnym stopniem sprawności.

O rezydencji Żeglickiej i Kurjaty:

Żeglicka i Kurjata poznały się trzy lata temu podczas laboratorium tanecznego „Taniec i niepełnosprawność – przekraczanie granic” organizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca i British Council. Ich projekt pn. “Kontra-s-TY” stanowił kontynuację pracy, którą rozpoczęły podczas rezydencji Winter Artist Exchange Workshop Ponderosa (Lunow – Stolzenhagen, Niemcy). Swoją pracę w procesie zaprezentowały przed uczestni(cz)kami Winter Artist Exchange w ostatnim tygodniu rezydencji (marzec 2020) oraz podczas laboratoriów Centrum Sztuki Współczesnej, Zamek Ujazdowski w Warszawie
w ramach warsztatów „Taniec i niepełnosprawność – przekraczanie granic” (wrzesień 2020),

Główną ideą projektu „Kontra-s-Ty”, realizowanego podczas „Rezydenci w Rezydencji” w CK Zamek, było stworzenie warunków do wspólnej, regularnej praktyki tańca opartego na ruchu improwizowanym oraz do twórczej pracy zakończonej przygotowaniem i zaprezentowaniem spektaklu tanecznego. Tematem spektaklu jest szeroko pojmowany kontrast. Za najważniejszy w projekcie artyści uznają sam proces odbywający się między nimi oraz skupienie się na najczęściej marginalizowanych praktykach artystycznych i analizie ich wewnętrznej dynamiki.

Możliwość pokazania publicznie efektów projektu, od początku tworzonego przez artystę bez niepełnosprawności i artystkę z niepełnosprawnością, to nadal rzadko obserwowane zjawisko w polskich sztukach performatywnych. Przestrzeń sceny – jako miejsce szczególnej soczewki społecznej – jest w stanie realnie animować dyskurs społeczny i artystyczny. Obecność ciał nienormatywnych sama w sobie ma potencjał rewolucyjny i awangardowy – najczęściej ukrywane zjawiska znajdują się tutaj w świetle reflektorów. Nie można uciec przed konfrontacją z nimi. Tworzy to duży ładunek performatywny, który Żeglicka i Kurjata eksplorowały artystycznie, korzystając z narzędzi disabled i queer studies.