„Dziady’’ to dla mnie współczesne odbicie idei rytuału. Świat rytuału mający na celu otworzenie innych wymiarów duchowych i kontakt z rzeczywistością rozszerzoną poza naszą percepcję; to współczesna próba człowieka niejako dążącego, aby ,,uzyskać’’ inną wiedzę i poszerzone możliwości własnego ciała i umysłu. „Dziady_kopia.doc” to dzisiejsza konfrontacja człowieka poszukującego logosu nieograniczonej wiedzy w zderzeniu z czasem i światem niematerialnym, wyrażanym za pomocą języka futurologicznych technologii. „Dziady” to przede wszystkim narracja o ciele zagrożonym zagładą, ale i próba uporządkowania niepoznanego – dzisiaj wyrażanego na polu współczesnej kultury przez poszukiwania nowej humanistyki przejawiającej się w dekonstrukcji pojęć.
 
Choreografia próbująca przekraczać samą siebie: skodyfikowane struktury oraz jasno wytyczone ciągi. To pakt z niemożliwym, który na skutek ryzykownej, granicznej gry z własnym ciałem staje się w pewien sposób uchwytny. Współczesna nauka i medycyna zna podobne mechanizmy zachodzące w ciele ludzkim i potrafi je empirycznie badać w sposób coraz bardziej pełny i zrozumiały: współczesne badania nad neuroprzekaźnikami serotoniny i co za tym idzie zwiększaniem realnej, krótkotrwałej siły mięśniowej spowodowały w ostatnich dekadach niezwykły, skokowy rozwój wielu dyscyplin olimpijskich w postaci niemal komputerowej precyzji w wypracowywaniu planów treningowych zawodników.

Osiąganie wyższego rodzaju świadomości, katharsis, stan upojenia duchowego, świadome śnienie, pęknięcia w strukturze świadomości, opuszczanie ciała przez świadomość – te wszystkie efekty osiągane były we wszystkich kulturach poprzez odpowiednie praktyki psychofizyczne. Rozwijane przez wieki stawały się naturalnym sposobem poszerzania ludzkich umiejętności, zarówno tych duchowych jak i fizykalnych. Dzisiaj, wydaje się, tę rolę w coraz większy sposób przejmuje świat sieci i rozwój nauki. Jednym z najciekawszych zjawisk jest pojawienie się wirtualnej rzeczywistości rozszerzonej, w której człowiek niemal bezgranicznie może poszerzyć zakres swojego ciała i możliwości poznawczych w zależności od algorytmów zaprogramowanego urządzenia.

(Tomasz Bazan)

*Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych

Premiera odbyła się w ramach cyklu premier pod nazwą „Wieczory dziadowskie”.

Wieczory Dziadowskie

„Wieczory dziadowskie” to cykl premier prezentowanych w formie agonu. Będą to trzy odmienne realizacje jednego tematu, z którym zmierzyli się zaproszeni do Polskiego Teatru Tańca choreografowie: Kaya Kołodziejczyk, Tomasz Bazan, oraz Aleksandra Dziurosz, w duecie z reżyserem Tomaszem Szczepankiem.

Temat „Dziadów” A. Mickiewicza, ukazany w trzech odsłonach, stworzy unikalną platformę twórczej rywalizacji, oferując widzom szansę potrojonych doznań artystycznych, estetycznych i intelektualnych rozwiązań, jednocześnie zapraszając ich do wspólnego dyskursu wokół współczesnych reinterpretacji wybitnego dzieła i tradycji.

reżyseria: Tomasz Bazan
choreografia: Tomasz Bazan oraz Kornelia Lech, Michał Przybyła, Paweł Malicki, Dominik Więcek
muzyka: Marcin Janus
multimedia, technologie: Grzegorz Kaliszuk
współpraca dramaturgiczna: Anna Królica
charakteryzacja, współpraca projektowa kostiumów: ADRIANNA CYGANKIEWICZ
asystent choreografa: Paweł Malicki
obsada: Michał Przybyła, Paweł Malicki, Adrian Radwańska, Dominik Więcek
producentka: Natalia Gorzelańczyk
produkcja: Polski Teatr Tańca w Poznaniu w ramach Roku Guślarzy oraz Tomasz Bazan

Czas trwania: 75 min