“Cudowne dziecko jazzu” to komplement, którym talent, muzykę, grę i śpiew katalońskiej wokalistki oraz trębaczki skwitował legendarny Quincy Jones. Z taką rekomendacją Andrea Motis znalazła się w kręgu najważniejszych protegowanych wybitnego kompozytora, aranżera i producenta. Młoda artystka podpisała kontrakt z prestiżową, jazzową oficyną Impulse/Verve Records, tą samą, dla której nagrywała m.in. Ella Fitzgerald, Billie Holiday i Sarah Vaughn. Do elitarnego grona geniuszy nowoczesnego jazzu dołączyła piękna, subtelna  Andrea Motis. „ Jej debiutancki album „Emotional Dance” – rekomenduje artystkę Dionizy Piątkowski – był sporym wydarzeniem a śpiewająca trębaczka stała się sensacją i atrakcją światowych festiwali i sal koncertowych. I robi to w brawurowy sposób: z jednej strony bawi się śpiewem i stylistyką zawieszona gdzieś między Norah Jones i Chet Bakerem, z drugiej strony wspaniale improwizuje grając na trąbce”.

Mieszkająca w Barcelonie trębaczka, wokalistka i kompozytorka Andrea Motis  ma dopiero 25 lat, ale jej muzyczna dojrzałość imponuje  a mistrzowska gra na trąbce zachwyca. Naukę gry na tym instrumencie rozpoczęła mając zaledwie 7 lat, dzisiaj doskonale odnajduje się nie tylko w pogodnych  smooth-jazzowych frazach, ale także w skomplikowanych  wybiegach improwizacyjnych. Faktycznym odkrywcą talentu wokalistki-trębaczki jest kataloński basista Joan Chamorro, który zwrócił uwagę na nastoletnią Andreę w szkole Sant Andreu, na przedmieściach Barcelony. To on zauroczył młodą artystkę stylistyką jazzu i jest teraz jej głównym mentorem.  W 2010 roku, jako wokalistka, nagrała solowy album „ Joan Chamorro Presents Andrea Motis” zawierający ciekawe interpretacje standardów jazzowych. W 2011 roku Andrea Motis otrzymała ważną nagrodę  “Català de l’any” – Katalończyk Roku , przyznawaną przez El Periódico de Catalunya,  dla wybitnych osobowości  społeczności katalońskiej. Na profesjonalnej estradzie zaistniała wraz z albumem „ Emotional Dance”, zestawem wspaniałych piosenek, w których śpiewem raz bliższa jest Norah Jones ( do której ją coraz częściej porównują), raz jest bluesowo nostalgicznej Billie Holiday, innym razem bawi się latynoską bossa-novą jak Astrud Gilberto. To zauroczenie latynoskimi rytmami , sambą i bossa-novą stało się inspiracją do nagrania albumu „Do Outro Lado Do Azul”, który nie unikając jazzowej maniery artystki, jest dojrzałą synteza portugalskich, brazylijskich nut i nastrojów. Dobór repertuaru na nowej płycie to wybór ciekawych, melodyjnych „klasyków” latynoskiego jazzu, samby i bossa-novy. „Do Outro Lado Do Azul” to dla młodej artystki album przełomowy, bo z „ cudownego dziecka jazzu” staje się „rasową”, wielką i dojrzałą artystką.