Jest to krytyka istnienia jako takiego, prowokująca do zastanowienia nad koniecznością przemyślenia wszystkiego na nowo. W tym kontekście, Siedem Grzechów Głównych staje się metaforą ludzkiej natury i jej wad, które przetrwały wieki, będąc jednocześnie ponadczasowymi i uniwersalnymi.

Reżyserka przez swoje dzieło zadaje pytanie o przemijalność i istotę odkładania rzeczy na później – prokrastynacji. To opowieść, w której widz jest prowokowany do zastanowienia się nad swoją „listą rzeczy do zrobienia”, ciągle się rozrastającą i nieukończoną. To symboliczne przedstawienie niekończącej się walki człowieka z własnymi ograniczeniami, pragnieniami i słabościami.

W tej interpretacji, inspiracja słynnym dramatem Williama Shakespeare’a, „Senem nocy letniej”, wprowadza elementy fantastyczne i oniryczne, łącząc realność z marzeniami sennymi i życzeniowymi. Shakespeare w swoim dziele eksplorował tematy miłości, pragnień i złudzeń, co doskonale rezonuje z głównym tematem opowieści. Sen nocy letniej, z jego zabawnymi pomyłkami i magicznymi przemianami, stanowi idealne tło dla refleksji nad ludzkimi grzechami i dążeniami.

Ostatecznie, to próba znalezienia nowego punktu widzenia na ludzką naturę, z jej wszystkimi wadami i pięknem. Reżyserka nie tylko stawia pytania, ale także zachęca widzów do samodzielnego poszukiwania odpowiedzi, otwierając drzwi do głębszego zrozumienia siebie i otaczającego nas świata.

Twórcy i realizatorzy
Choreografia i reżyseria: Yoshiko Waki
Dramaturgia: Rolf Baumgart
Asystent choreografa: Momoko Baumgart
Muzyka: Andrzej Konieczny
Kostiumy: Nanako Oizumi
Scenografia: Hagen Keller
Realizacja świateł: Timo von der Horst Video
art: Sven Stratmann
Artyści: Zespół Polskiego Teatru Tańca
Asystent spektaklu: Momoko Baumgart

Czas trwania spektaklu: ok. 60-70 minut
Miejsce: Duże Studio, Polski Teatr Tańca